Technology, Warfare, and the Course of History: 1500 to Today Max Boot
Stilstand is achteruitgang, dat geldt voor bedrijven maar ook voor landen en hun legers. Zeker nu de technologische mogelijkheden steeds groter worden lijkt dit belangrijker dan ooit. De IT hype is wat dat betreft ook in militaire kringen doorgedrongen en daar spreekt men sinds de eerste Golf oorlog dan ook over een Revolutie in Militaire Aangelegenheden (RMA).
Hierdoor is door sommigen nogal wat nadruk komen te liggen op de technologie. Maar volgens Max Boot is het minstens zo belangrijk hoe je deze technologie effectief weet te incorporeren in je manier van oorlogsvoering. Technologie is makkelijk te kopiëren, een nieuwe manier van vechten echter veel moeilijker. In dit boek beschrijft hij diverse veldslagen die hebben plaatsgevonden in de afgelopen 500 jaar, waarbij telkens de overwinning werd behaald door de partij die zich het meest succesvol wist aan te passen aan de nieuwe technologische mogelijkheden die op dat moment beschikbaar waren. Voor de strijdende partijen geldt daarbij dat, net als bij bedrijven, successen behaald in het verleden zijn geen garanties voor de toekomst.
“past performance is no guarantee of future returns” (P. 455)
In deze tijdspanne van 500 jaar militaire geschiedenis worden vier Revoluties in Militaire Aangelegenheden onderscheiden: De buskruitrevolutie (1500-1700), de eerste industriële revolutie (1750-1900), de tweede industriële revolutie (1900-1945) en de huidige informatierevolutie waar we nog midden in zitten (1970 tot heden). Overigens een aardigheidje voor de Nederlandse lezer is dat ons land diverse malen wordt genoemd. Ook worden de prinsen van Oranje de eerste militairintellectuelen en -wetenschappers geroemd.
Elk van deze revoluties wordt doormiddel van historische veldslagen beschreven. De buskruitrevolutie wordt bijvoorbeeld geïllustreerd met de Franse invasie van Italië, waarbij de stadstaten onder de voet werden gelopen door de Franse monarchie. De Fransen konden dit doen, omdat hun kannonen de kasteelmuren omver konden schieten. Het bleek dat deze innovaties wel betaald konden worden door grote centralistische monarchieën maar niet door kleinere feodale stadstaten. De veranderingen die de buskruid revolutie teweegbracht, maakte het ook mogelijk dat de Westerse Europeanen voor relatief weinig kosten, grote delen van de wereld konden beheersen.
De eerste industriële revolutie bracht ons zaken als stoomschepen, spoorwegen, telex, achterladende geweren en andere innovaties. Het kleine Pruisen bleek deze innovaties met veel succes te incorporeren in een nieuwe strijdmethode. Ze deden dit zo effectief, dat ze het veel grotere en veel rijkere Oostenrijk konden verslaan bij de slag bij Köninggrätz. Maar de Pruisen waren niet de enige. Het kleine Japan wist in de zeeslag bij Tsushima het enorme Rusland met veel succes te verslaan.
Ook bij de tweede industriële revolutie, die vernieuwingen bracht als de verbrandingsmotor en de radio, blijken het weer de Duitsers en Japanners te zijn die dit het meest doelmatig weten te incorporeren in hun militaire apparaten. Daarbij heeft het eerdere Duitse verlies tijdens de eerste Wereldoorlog de Duitsers er toe aangezet om te veranderen. Dat was echter niet het geval bij de zelfvoldane geallieerde landen die de oorlog hadden gewonnen. De Duitsers bleken bij de start van de tweede wereld oorlog een superieure oorlogsplanning en tankstrategie ontwikkeld te hebben. Maar ook Japan had een grote sprong voorwaarts gemaakt door zijn marine te organiseren rond vliegdekschepen in plaats van slagschepen, wat tot dan toe gebruikelijk was. Opmerkelijk daarbij is, dat Japan toen nog absoluut geen verwesterd land was. Ze hadden tot dan toe slechts zeer beperkt, maar wel zeer snel, gemoderniseerd. Slechts door een enorm bloedvergieten konden de geallieerden deze fouten herstellen, doordat ze veel beter instaat bleken te zijn om hun industrieën te mobiliseren voor de oorlog.
“As the Allies belatedly realized, the Germans had developed a new kind of warfare made possible by the Second Industrial Revolution emphasizing dazzling speed and daring maneuver, while French and British thinking was still mired in the more static approach of the First Industrial Age. This was more than a bit ironic, because, until just a few years before, Britain and France had actually led the world in the development of armored warfare. The story of how they lost that lead, and with it the early battles of World War II, demonstrates how two sides with equal access to essentially the same technology can put it to very different uses.” (P. 215)
De informatierevolutie die tot op heden voortduurt begon met operatie Desert Storm ten tijde van de eerste golf oorlog. In deze oorlog werd het overwicht duidelijk van een leger dat gebruik kon maken van GPS, stealth bommenwerpers en slimme bommen.
“In the emerging global division of labor, the richest economies have prospered based not on the possession of natural resources or vast populations, as in the past, but by creating a favorable climate for innovation and investment – for the exploitation of human, not physical, capital.” (P. 214)
In de tweede wereldoorlog was het nog moeilijk om een doel nauwkeurig te raken. Om een Duitse fabriek uit te schakelen moest je dan wel duizend B-17 bommenwerpers sturen. In die vliegtuigen zouden dan weer zo’n tienduizend militairen moeten meevliegen en een significant deel van die vliegtuigen en bemanningen zouden verloren gaan in de strijd. En dan nog was het niet zeker dat je de productie van de fabriek zou stil leggen. Maar in 1991 kon één stealth bommenwerper, met één piloot en één bom een doelwit met grote zekerheid uitschakelen.
Maar zoals altijd, leidt een technologische voorsprong ook tot aanpassingen bij de vijand, die door zich aan te passen het voordeel van die voorsprong probeert te elimineren. Het resultaat is dus dat er geen ‘verstandige’ vijand van het Westen nog de strijd zal aangaan op een conventioneel slagveld. Want wie wil er nu eindigen zoals Saddam Hoessein? De vijand kiest er nu voor om zeer effectief moderne technologieën, zoals jumbojets, internet en satelliet TV in te zetten om een globale jihad tegen ons te voeren. Daarmee voeren onze tegenstanders een netwar met terreur middelen, op een wijze die de informatie revolutie heeft mogelijk gemaakt. Een effectief antwoord op de toegenomen mogelijkheden van asymmetrische oorlogsvoering is dan ook DE hedendaagse uitdaging voor het Westen.
Als we de beschrijving lezen van het militaire offensief in Afghanistan, dat vlak na 11 september plaatsvond, blijkt dat de informatie revolutie ook netwerkoorlogsvoering mogelijk maakt voor Westerse troepen (hoewel het hier dan nog wel een oorlog tussen reguliere legers betreft). In dit offensief heeft een paar honderd Amerikaanse soldaten, samen met een verdeeld en inferieur leger van verschillende Afghaanse stammen en clans, de overwinning behaald. Dit alles dankzij nieuwe communicatie mogelijkheden, waardoor met behulp van de Amerikaanse luchtsteun, een indrukwekkende aanvalsmacht gevormd kon worden. Deze vreemde mix van soldaten op paardjes, gewapend met satelliet telefoons, GPS’en en laser aanwijs systemen bleken zonder bureaucratische structuren bijzonder succesvol te kunnen opereren.
“Although few in number and lacking in armor or artillery, the Special Forces in Afghanistan were, in a sense, the most powerful infantrymen in history because they fought not with shoulder-fired weapons, whose range and power is severely limited, but with GPS locators, satellite radios, laptops, and laser-designators that could summon pinpoint air strikes with the push of a button. Roughly 60 percent of all U.S. munitions employed in Afghanistan were precision guided – six times greater than in the Gulf War.” (P.382)
De huidige Westerse legers zijn echter niet op alle fronten even veel verbeterd. Zo blijkt uit de huidige oorlog in Irak, dat het bestrijden van een guerrilla nog steeds een bloedige bezigheid is. Hoewel, als dit wordt afgezet ten opzichte van voorgaande conflicten zoals Vietnam, Korea, WOII en WOI het erg meevalt natuurlijk.
Het is dan ook nodig om ons nog meer aan te passen aan de mogelijkheden van de informatie revolutie. Alleen zo kan het Westen leidend blijven. De grootste uitdaging is volgens Boot dan ook om het leger minder bureaucratisch te maken. De grote bureaucratieën waren zeer effectief ten tijde van de tweede industriële revolutie, maar zullen in het informatie tijdperk moeten afslanken.
Dit boek beschrijft hoe de nieuwe technologische innovaties, ook nu weer zullen moeten leiden tot nieuwe organisatie structuren en strijd tactieken. Maar het boek is eerst en vooral een geschiedenis boek dat ons de vele dwars verbanden laat zien rond militaire innovaties. De beschrijving van de historische veldslagen en hun omstandigheden zijn goed geschreven. Ook de analyses zijn zeer leesbaar en staan niet vol met onverklaard militair jargon. Het boek beperkt zich ook niet louter tot strikt militaire zaken. Daarmee is het ook een zeer interessant boek geworden voor het algemene publiek. Een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de huidige militaire conflicten.
Besproken boek
War Made New Technology, Warfare, and the Course of History: 1500 to Today Max Boot Gotham October 19, 2006 ISBN 1592402224 640 pagina's Prijs: fetchbook.info / amazon.com
Een artikel door Max Boot dat is gebaseerd op dit boek is te lezen bij The New Atlantis: The Paradox of Military Technology dat gebaseerd is op dit boek.
Op Max Boot zijn profiel bij amazon.com kan je lezen waarom hij het boek heeft geschreven.
Over het boek zijn via het internet ook diverse audio en video opname te zien waarin hij zijn boek toelicht:
“By [one] of our most accomplished commentators on military affairs... Wise... Graphic... Boot provides a vivid and engaging mix of historical narrative and analysis, showing the bloody real-world results of abstract decision-making about the nature and degree of a country's military preparedness.... [A] fine book... We are fortunate to have clear-headed analysts like ... Boot, who turn to history rather than technology to provide answers for the future.... Deeply informed.” - Victor Davis Hanson (zie leestafel review: Ripples of Battle en Carnage and culture)
“Max Boot's book takes hundred of years of tactical battle history and reduces it to an incisive narrative of how war has changed. By providing such a coherent view of the past, he has pointed us toward the future. What is doubly impressive is how he draws surprising, fresh lessons from wars we thought we knew so much about but in fact didn't.” - Robert D. Kaplan (zie leestafel review: Aan de grenzen van het Amerikaans Imperium)
“Magisterial.” - Weeklystandard
“Superb.” - The Washington Times
“unusual, and magisterial, survey of technology and war” - The New York Times
“Readable and informative, this book provides a valuable overview of how military innovations can abruptly affect the course of history. Highly recommended.” - Library Journal
“Max Boot traces the impact of military revolutions on the course of politics and history over the past 500 years. In doing so, he shows that changes in military technology are limited not to war fighting alone, but play a decisive role in shaping our world. Sweeping and erudite, while entirely accessible to the lay reader, this work is key for anyone interested in where military revolutions have taken us-and where they might lead in the future.” - U.S. Senator John McCain
“The subject of military transformation is one that is difficult to make interesting -- some think it impossible -- but the book is not just interesting, it is compelling.” - Powerlineblog.com
“War Made New is impressive in scope. What is equally impressive is its unique interpretation of the causal relationship between technology, warfare and the contemporary social milieu. This is a superb thinking-person's book, which scrutinizes conventional historical wisdom through a new lens.” - Lt. Gen. Bernard E. Trainor, USMC (ret.), coauthor of Cobra II: The Inside Story of the Invasion and Occupation of Iraq
“Max Boot provides both facts and a deeper examination of causes, producing an interesting, readable and compelling examination of military transformations throughout history.” - Military Times
“If you take military history seriously, you’ll simply devour this book.” - Military Book Club
“Max Boot has the intellectual audacity and meticulous scholarship to rearrange the kaleidoscope of military history. War Made New is a classic that must be savored.... A wonderful book, combining impressive scholarship and keen insights. It is not possible to read this book without stopping every twenty or so pages to say, ‘I didn't know that,’ and without frequently pausing to reflect on the future.” - Bing West, Marine Corps Gazette
How Britain is creating a terror state within Melanie Phillips
Groot-Brittannië is Amerika’s meest trouwe bondgenoot in de strijd tegen extremisten in Afghanistan en Irak. Je zou daardoor kunnen denken dat men in Groot-Brittannië de strijd tegen het binnenlandse moslim extremisme ook wel daadkrachtig aanpakt. Maar niets blijkt minder waar. Als je het boek van Melanie Phillips leest blijkt Londen zelfs de hoofdstad van het islamitische extremisme in het Westen te zijn. Vandaar dat ze haar boek de titel gaf: ‘Londonistan’, een samentreksel van ‘London’ en ‘Afganistan’.
Londen is dan ook voor moslims de meest belangrijke stad buiten het midden oosten. Het is de vestigingsplaats van islamitische kranten, TV stations, lobbygroepen en de plek waar talloze gespecialiseerde uitgaven vandaan komen. Dat dit niet zo onschuldig is blijkt wel uit het feit dat Phillips voor ons lezers een lange lijst van extremistische organisaties en publicaties uit Londen kan opsommen. Een mooi voorbeeld is het tijdschrift “Filisteen al-Muslima”, dat is namelijk het huisblad van de Hamas terroristen. Maar ook zijn Usama Ben Laden’s eerste fatwa’s, lang voor de aanslagen van 11 september 2001, als eerste in Londen, of moet ik zeggen Londonistan, gepubliceerd. Door de politieke correctheid waar ook Groot-Brittannië onder gebukt gaat, is het echter onmogelijk om dit bespreekbaar te maken. Om dezelfde reden kan er ook niet gesproken worden over wijken, eufomistisch ‘Aziatische’ wijken genoemd, die geheel islamitisch zijn geworden. Als er dan door de oprukkende islam rellen ontstaan, spreekt men over rassenrellen en dat terwijl geloof toch beslist geen ras is. Het is zelfs zo erg dat iedereen die bij de beschrijving van hedendaagse problemen ook maar een verbinding maakt met het islamitische geloof, direct van Islamophobia wordt beschuldigd.
In haar boek ontvouwt zich dan ook een bijna ongelofelijk verhaal dat start met de openlijke moordoproepen uit de islamitische gemeenschap, om Salman Rushdi te laten vermoorden tot en met terreurorganisaties die openlijk opereren in de Britse moskeeën. Alle bekende namen van terreurorganisaties passeren de revue: de Algerijnse GIA, Al-Qaeda, de moslim broederschap en vele anderen. Dit gebeurd allemaal onder de neus van de Britten, maar die zijn ziende blind en horende doof. De politici werden in het verleden wel gewaarschuwd, maar wilde de verhalen gewoon niet geloven.
Het immigratiebeleid heeft een belangrijke bijdrage aan de realisatie van Londonistan geleverd. Jihadisten die in hun eigen landen worden vervolgt wegens hun extremisme, kregen juist om die reden toegang tot Groot-Brittannië. Zo gebeurde het onlangs, dat een aantal Taliban strijders een vliegtuig kaapten en dat deze terroristen vervolgens asiel aanvroegen in Groot-Brittannië. Hoewel de huidige machthebbers in Afganistan bondgenoten zijn, konden ze niet uitgezet worden want ze zouden in Afganistan vervolgd kunnen worden. De kapende Taliban terroristen verblijven nu nog steeds in Groot-Brittannië. Volgens Melanie Phillips zien de jihadisten ons immigratie beleid dan ook als een jihad middel. Een kwart van de terreurverdachten, die na 9/11 zijn opgepakt, blijkt dan ook asielzoeker te zijn.
Hoe heeft het toch zo ver met de immigratie regels kunnen komen? Volgens Phillips is dit gekomen door een politiek correcte beweging die ze de ‘transnationale progressiviteit’ noemt. Dit is een beweging die zich verzet tegen de dominante Westerse cultuur van vrije burgers in een democratie. Ze komt in haar boek dan ook met goede argumenten waaruit blijkt dat de mensenrechten en transnationale wetten de vrijheid en democratie bedreigen. Ze beschrijft bijvoorbeeld hoe activistenrechters, de vaag gedefinieerde mensenrechten gebruiken om hun antidemocratische ideologische agenda uit te voeren.
De aanslagen in Londen Natuurlijk wordt in het boek ook stil gestaan bij de Londense aanslagen van 2005. De internationale intelligence gemeenschap zag de aanslagen in Londen als het logische gevolg van het jaren lange Britse beleid om extremisten en terroristen hun vrije gang te laten gaan. Het waren dan ook deze buitenlandse diensten waar Londen als eerste ‘Londonistan’ werd genoemd. De extremisten en terroristen werd op Britse bodem geen stro breed in de weggelegd. Er werden zelfs trainingskampen op het Brits grondgebied getolereerd. Dit alles met het idee dat deze appeasement politiek de Britten zelf zou vrijwaren van aanslagen. Logisch dat buitenlandse diensten de aanslagen in Londen als een koekje van eigen deeg zagen.
Voor de Britse geheimendienst kwamen de aanslagen, die uitgevoerd werden door lokale moslims, als een grote verrassing. Bij de dienst ziet men de radicalisering van de Britse moslims dan ook vooral als een gevolg van de oorlog in Irak, i.p.v. het logische gevolg van het jarenlang gevoerde Britse beleid.
Ook bij de rest van het Britse establishment wil men er niet aan dat de aanslagen het gevolg zijn van een religieus conflict. Men kan zich gewoon niet voorstellen dat dergelijke irrationele gedachten in de moderne tijd nog mogelijk zijn. Ook de Britse politie gaat gebukt onder deze politiek correcte ideologie.
“on the day that four Islamist suicide bombers blew themselves and more than fifty London commuters to bits, the Met’s deputy assistant commissioner, Brian Paddick, stood before the television cameras and made the noteworthy comment: ‘As far as I am concerned, Islam and terrorists are two words that do not go together’. (P. 101)
De politie in Nothingham, ging na de aanslagen in Londen, groene lintjes uitdelen om uiting te geven aan hun solidariteit met de moslims. Immers de moslims waren, door de reacties op de aanslagen, het werkelijke slachtoffer van deze aanslagen. Toen politici de extremistische moskeeën wilden sluiten, bleek dat de politie het hier niet mee eens was. Want volgens de politie zou dit het verkeerde signaal naar de moslim gemeenschap geven. Tot grote woede van gematigde moslims, spraken politie functionarissen ook nog eens hun waardering uit voor de moslim broederschap (Een groep die nauwe banden heeft met Hamas en Al-Qaeda).
Multiculturalisme Een apart hoofdstuk besteedt Philips aan het multiculturalisme. Volgens haar een vorm van gelijk schakelen van alle culturen waaruit in feite blijkt dat men niet meer in de eigen cultuur gelooft en dat men daar al helemaal niet trots meer op is. Laat staan dat men voor die cultuur nog wil opkomen. Binnen de multiculturele gedachte wordt het opkomen voor die meerderheidscultuur en de trots daarop gezien als racisme.
De multiculturalisten propageren dan wel gelijkheid van culturen, maar dan maken ze wel een uitzondering voor één cultuur, de cultuur van de inheemse bevolking. Dat geldt ook voor het geloof. Multiculturalisten richten al hun pijlen op het Christendom maar nooit op de geloven van immigranten. De multiculturele gedachten is volgens Phillips dan ook bovenal een deconstructie van de meerderheidscultuur.
“This is a cultural scorched-earth policy: year zero for the secular, universal word wide order, in a Britain whose consequent moral, cultural and spiritual vacuum is rightly scorned as decadence by radical islamist who are seizing the opportunity to fill it.” (P. 113)
Volgens Phillips heeft de multiculturele gedachte nog wel de meest verwoestende werking gedaan in het onderwijs. Zo lezen we bijvoorbeeld het verhaal over een leraar die voor zijn vermeende ‘racisme’ tot ontslag werd gedwongen. De man had slechts gepleit om zoveel mogelijk kinderen de engelse taal te laten leren en ze allemaal dezelfde geschiedenis lessen over Groot-Brittannië te geven.
Phillips beschrijft het multiculturalisme dan ook als een radicale egalitaire ideologie waar binnen elke cultuur en life-style een gelijke geldigheid en moreel niveau heeft. Deze extreme vorm van individualiteit, vervangt op een allesomvattende wijze de moraliteit van het persoonlijke handelen. Objectieve standaarden maken plaats voor individuele subjectieve opinies en gevoelens. De vraag “wat is goed” wordt er in vervangen voor “wat is goed voor mij”. Het gevolg daarvan, is een grote mate van normloosheid. Met behulp van deze multiculturele ideologie kan gemakkelijk morele inversie plaats vinden: terroristen worden slachtoffers en antiterreur maatregelen worden agressie / islamofobie / racisme.
Het mechanisme van morele inversie is volgens Phillips zo wijdverbreid dat het, willen we de strijd tegen het moslim extremisme winnen, niet genoeg aandacht kan krijgen. In Groot-Brittannië is de morele inversie zo sterk verbreid, dat zelfs het benoemen van ‘islamitisch’ terrorisme, wordt omgedraaid als een onterechte aanval op de islam. Door deze more inversie wordt de aanval op Londense forenzen omgedraaid en tot een aanval op moslims gemaakt. En zo wordt de angst voor de islam, omdat dit geloof terroristen voortbrengt, als erger en onrechtvaardiger gezien dan de vele doden en gewonden van de terreur aanvallen. Volgens Phillips komt deze morele inversie geheel voort uit het multiculturele relativisme.
De Anglicaanse kerk Ooit was de Anglicaanse kerk een conservatief bolwerk. Maar volgens Melanie Phillips is dat inmiddels veranderd en is het Christendom daar nu vervangen door het sociaal liberalisme. De kerk probeert tegenwoordig geen zielen meer te redden maar heeft zich ten doel gesteld de maatschappij te veranderen. De Anglicaanse kerk is dan ook het slachtoffer geworden van cultuur relativisme en zelfhaat. De kerk erkent dan ook geen extern gevaar meer en zwijgt over de miljoenen Christenen die in de moslim wereld worden vervolgd. De beschrijving van Phillips over de Anglicaanse kerk zijn schrikbarend. Ze spreekt dan ook van een morele ongeletterdheid bij de Anglicaanse kerk.
Zo was in een kerk, vlakbij de plek van een van de aanslagen in Londen, op de zondag na de aanslag een preek te horen waarin de multiculturaliteit werd gevierd. De aanwezigen werd voorgehouden dat men de daders criminelen of terroristen mocht noemen maar dat ze vooral geen moslims genoemd mochten worden. Later werd elders een herdenkingsdienst voor de slachtoffers van deze Londonse terreur aanslagen gehouden. Twee bisschoppen besloten toen om ook de familie leden van de zelfmoord terroristen uit te nodigen. Als een kerk geen onderscheid meer kan maken tussen daders het slachtoffers, dan heeft het zijn morele kompas verloren aldus Phillips.
Maar dat verklaart volgens Philips nog niet de venijnige, onredelijke en eenzijdige aanvallen op Israël en de joden vanuit de kerk. Volgens haar komt dat voort uit een her opleving van een bepaalde theologie. Binnen deze theologie zou God alle beloften aan de joden terug nemen omdat ze Jezus ontkend hadden. Een doctrine die eeuwenlang het antisemitisme heeft gevoed. De holocaust heeft deze theologie slechts tijdelijk ondergronds doen gaan. Het is juist deze theologie die zich vermengd heeft met de bevrijdingstheologie en dat is, volgens Philips, een uiterst giftig mengsel geworden.
Het Britse koningshuis Ooit was het Britse koningshuis een bastion van traditie. Maar ook dit instituut is aangetast door de multiculturele ideologie. Zo verklaarde kroonprins Charles dat de islam de oplossing is voor de spirituele armoede van het Westen. Ook heeft hij tijdens een staatsbezoek aan de VS bij de Amerikaanse president Bush gelobbyd voor de ‘merits’ van de islam. Want Charles is van mening dat Bush niet tolerant genoeg voor de islam is. Ook vindt deze kroonprins, dat er meer respect voor de sharia moet zijn. De sharia wordt volgens hem eenzijdig negatief bekeken. In de islamitische wereld heeft men meer respect voor vrouwenrechten dan in het Westen, aldus Charles. Hij prijst dan ook het islamitisch onderwijs in Groot-Brittannië.
“for trying to preserve an ‘integrated, spiritual view of the world in a way we have not seen fit to do in recent generations in the West,’ he went on to say:
‘There is much we can learn from that Islamic world view in this respect. There are many ways in which mutual understanding and appreciation can be built. Perhaps, for instance, we could begin by having more Muslim teachers in British schools, or encouraging exchanges of teachers. Everywhere in the world people want to learn English. But in the West, in turn, we need to be taught by Islamic teachers how to learn with our hearts, as well as our heads’” (P. 120)
De Britse moslims Veel Britse moslims zijn vervreemd van de Britse maatschappij. Hoe serieus dit probleem is blijkt wel uit de officiële statistieken die Melanie Phillips aanhaalt. Zo is er bij geen andere geloofsgroep een zo’n grote groep die bereid is geweld te gebruiken om hun religieuze en politieke doelen te bereiken als bij de moslims. Maar ook de zogenaamde ‘gematigde’ islam en haar vertegenwoordigers bespreekt Phillips. Het blijkt dat de in het algemeen als ‘gematigd’ bekend staande vertegenwoordigers in werkelijkheid helemaal niet zo gematigd zijn als men wel denkt.
Er zijn dan ook vele moslim groeperingen die streven naar speciale uitzondering voor moslims: speciale moslim hypotheken, speciale fiscale maatregelen voor polygamie, enz. enz. Het meest verbazingwekkende is dat deze extreme moslims gehoor krijgen bij de Britse overheid. Dit terwijl de werkelijk gematigde moslims, hier helemaal niet op zitten te wachten. Sterker nog, de overheid zaagt hun door deze extremisten te steunen de poten onder hun stoel vandaan.
“By no means all Muslims want this to happen. A growing number of them are actually rather keen on benefiting from personal freedoms and tolerance that are the British way. The problem is that the British no longer appear to agree” (P. 162)
Israël, links en de media In het hoofdstuk over Israël onderbouwd Melanie Phillips op overtuigende wijze de stelling dat de anti-Israël haat onder moslims voort komt uit Joden haat. Ook ziet ze Israel als een Westerse voorpost in het Midden Oosten. Het is dan het eerste doelwit van de extremisten maar zeker niet hun laatste, waarschuwt Phillips ons. Volgens haar is de houding t.o.v. Israël dan ook een goede graatmeter om te weten of men van doen heeft met de zo gewenste ‘gematigde moslims’.
Een mooi voorbeeld van het verbond tussen links en de islamisten zijn Britse Troskisten. De Troskisten zien de islamisten als een goede bondgenoot om de door hen gehate maatschappij omver te werpen. Een ander voorbeeld van dit verbond is de linkse Londonse Labour burgemeester Ken Livingston. De man onderhoudt nauwe banden met de extremistische moslim broederschap en hij noemt de Engelse leden van deze organisatie het toonbeeld van gematigde islamieten. Dit ondanks het feit dat ze oproepen doen om Engelse soldaten in Irak te vermoorden. Ook genoemd wordt de extreem linkse MP Galloway, hij draagt de islamitische agenda uit en roept moslims op om in opstand te komen tegen het Westen.
Net als de Nederlandse media is de Britse media ook overwegend links. Maar de BBC spant toch wel de (linkse) kroon. Uit de voorbeelden die Philips geeft blijkt wel dat de BBC de meest voor ingenomen pro Palestijnse Britse omroep is. Philips beschrijft hoe bij de BBC het antisemitisme wordt verkocht als ‘normale kritiek’ op de staat Israël. Ze noemt het dan ook schrikbarend dat het antisemitisme weer tot algemene norm is verheven. De BBC doet daar gretig aan mee. Bij hen was bijvoorbeeld te horen dat de regeringen van de VS en Groot-Brittannië door een joodse samenzwering zouden zijn overgenomen. Maar wat valt er eigenlijk anders te verwachten van een omroep die antiwesterse islamisten in dienst heeft? Zelfs aanhangers van Hamas en de broederschap mogen bij de BBC als verslaggever optreden.
Volgens Melanie Philips is de onophoudelijke anti Westerse propaganda die de media verspreiden een regelrechte katalysator voor het zogenaamde ‘home grown’ terrorisme. Deze jonge moslims worden door de irrationele berichtgeving in de mainstream media alleen maar bevestigd in het slachtofferschap van de wereldwijde moslim gemeenschap.
De politiek Net als in Nederland proberen de Britse politici moslims te paaien om hun stemmen te verwerven. De politici zijn dan ook van mening dat het terrorisme niet voortkomt uit een vijandige ideologie maar dat het een reactie is op het (slechte) gedrag van het Westen. Als men de Britse moslims maar wat meer tegemoet zou komen, zou het terrorisme ook niet al te erg uit de hand lopen is de gedachte.
Net als in Nederland stemmen de meeste moslims op de socialisten. In Groot-Brittannië is dat de Labour partij. De meeste moslims in Groot-Brittannië komen uit Pakistan. De Pakistaanse geestelijken hebben nog steeds veel invloed op deze moslims. Vandaar dat de Britse socialisten van Labour de geestelijken uit Pakistan te vriend willen houden. En zo kon het gebeuren dat men bij Labour de rode loper uit legde voor de invloedrijke Pakistaanse Sheikh Qaradawi, een geestelijke die Usama Bin Laden steunt. Nog erstiger vind Phillips dat de Labour partij van Tony Blair een wet heeft ingediend waardoor kritiek op de islam verboden wordt.
Deze politiek correcte appeasement strategie leidt dan ook tot gevaarlijke situaties. Zo heeft die zelfde Tony Blair die de internationale strijd tegen terrorisme steunt een anti-terreur taskforce opgezet waar ook zogenaamde ‘gematigde’ moslims zitting in hebben. Maar de deelnemers: Ahmad Thompson, Inayat Bunglawala en Tariq Ramadan (de zoon van de oprichter van de Moslim broederschap) blijken juist propagandisten van de jihad ideologie die het terrorisme veroorzaken. Het mag dan eigenlijk ook niemand verbazen dat de eerste daad van deze anti terreur task force, een verzoek tot afschaffing van de holocaust herdenking was, omdat deze schofferend zou zijn voor moslims.
Daarna vroeg de anti terreur task force om uitgebreide financiering van moslim segregatie: eigen TV stations, eigen scholen, enz. enz. Om het terrorisme te bestrijden was het ook nodig dat Groot-Brittannië zijn buitenlandse politiek zou aanpassen en moest er een verbod komen om de islam met terrorisme in verband te brengen.
Je zou denken dat een dergelijk anti Westerse task force een kort leven beschoren zou zijn, maar niets is minder waar. De regering Blair wil zelfs de meeste van deze ideeën ten uitvoer brengen. Philips komt dan tot de verontrustende conclusie dat de politieke maatregelen rond het extremisme worden bepaald door de extremisten zelf. De Britse overheid denkt dat men zo de extremisten kan winnen voor de goede zaak, maar helaas wordt de Britse overheid ingezet voor de goede zaak van de islamisten.
Conclusie
“This disastrous policy ignores the first law of terrorism, which is that it preys on weakness. The only way to defeat it is through strength – the strength of a response based on absolute consistency and moral integrity, which arises in turn from the strength of belief in the values that are being defended.” (P. 273)
De grootste blunder van de Britse politiek en veiligheidsdiensten is dat men niet wil inzien dat een vijandige religieuze ideologie een oorlog tegen ons voert. Het zijn deze ideologische ideeën die aan de basis van het terrorisme liggen. Waarom wil men toch maar niet inzien dat het deze gevaarlijke ideeën zijn, die zich in een religieuzengemeenschap kunnen verspreiden en zo een rekruteringsbasis voor terroristen kunnen zijn?
Om het islamitische terrorisme te verslaan zal er erkend moeten worden dat het iets nieuws is. Zowel de definitie van ‘oorlog’ als die van ‘terrorisme’ dekken niet langer de lading. We hebben nu te maken met iets dat tussen beide definities in ligt. Daarom moet er ingezien worden, dat er nieuwe structuren en maatregelen nodig zijn om deze strijd te kunnen winnen.
Melanie Phillips komt dan ook met een hele reeks voorbeelden van praktische maatregelen ter bestrijding van het extremisme, maar ook het multiculturalisme. Erg hoopvol dat men in Groot-Brittannië ook daadwerkelijk maatregelen gaat nemen is ze niet. Want, zo schrijft ze, Groot-Brittannië zit in een neerwaartse spiraal van decadentie, zelfhaat en sentimentaliteit. Volgens haar ziet het er naar uit dat de Britse samenleving ten onder gaat aan haar eigen idealen.
Aangezien we in Nederland met soortgelijke problemen worstelen zou deze conclusie ook voor Nederland kunnen gelden. Daarmee is deze goed geschreven bestseller, die vlot gelezen kan worden, ook een aanrader voor de Nederlandse lezer.
Londonistan How Britain is creating a terror state within Melanie Phillips Gibson Square, juni 2006 ISBN 1903933765 304 pagina's Prijs: fetchbook.info / amazon.co.uk
Amerikaanse editie: Encounter Books ISBN 1594031444 200 pagina's Prijs: fetchbook.info / Amazon.com
Anderen over dit boek
“In contrast to the overwhelming majority of her British compatriots, who prefer to avert their eyes from the radical Islamic horror growing in their midst, Melanie Phillips has compiled a unique record that fearlessly, brilliantly and wittily exposes this problem. Londonistan builds on and goes beyond her prior work by showing the role of what she calls the British ‘spiral of decadence’ in permitting Islamist ideas and demands to ride roughshod over the UK’s traditional ways. Phillips rightly warns Americans of the acute dangers for them, too, from Britain’s being a source of Richard Reid–like terrorists to the ending of the two countries’ special relationship.” - Reviewer “citaat” - Daniel Pipes
“Londonistan is one of the most compelling books you will ever read on the ascendancy of Islamic fundamentalism, violence and intimidation in the West. Melanie Phillips exposes the scandalous appeasement of militant Islam by British officials, the media, even the Church of England, capturing in extraordinary detail how British society and institutions have either ignored or actively fostered the growth of extremist groups on British soil. This book will both enlighten and enrage. Although its story is focused on the United Kingdom, it could be applied to any European capital or to the United States.” - Steven Emerson
“Melanie Phillips’ Londonistan is a last-minute warning for Britain and for much of the free world. In the 1930s, Britain was the leading appeaser of the world’s most intransigent foe, refusing to see the gathering signs of danger until it was almost too late. Today, the same tendency to appeasement and self-delusion is evident again—only now, the threat is within. Britain refuses to recognize the clear and present danger of Islamism inside its own borders, which steadily corrodes its social values and moral compass. Once again, only the good sense of the British can save their country—and the same may be true in many other democracies. This book is powerful and frightening, but also courageous. In dictatorships, you need courage to fight evil; in the free world, you need courage to see the evil.” - Natan Sharansky
Op de leestafel zullen regelmatig boek impressies worden gepubliceerd van zowel Nederlands als Engelstalige non-fictie boeken. Aangezien er jaarlijks een enorme hoeveelheid boeken wordt uitgegeven is het altijd moeilijk om daar de relevante en interessante boeken tussenuit te vissen. Met deze leestafel hoop ik dan ook andere aan goede boeken ideeën te helpen. – Ferdinand