De Leestafel
15 april 2006
De aanvallen op Pim Fortuyn en Ayaan Hirsi Ali
en hun verdediging van westerse waarden
René Marres
De titel van dit boekje (het is maar 60 pagina’s) zegt het helemaal: het gaat over de demoniserende aanvallen op Pim Fortuyn en hoe deze nu in gewijzigde vorm doorgaan tegen Ayaan Hirsi Ali. Marres beschrijft dat telkens wanneer er in Nederland kritiek op vreemde culturen of geloven is, dat dan steevast het racisme uit de 2e wereld oorlog er bij wordt gesleept. Dit terwijl ras toch niet hetzelfde zijn als cultuur en geloof, dat zijn namelijk zaken waar je als mens wel of niet voor kan kiezen, iets wat bij ras niet het geval is. Ras is onlosmakelijk met een persoon verbonden en door hem of haar niet meer te veranderen.
Uit Marres betoog blijkt dat het verbieden van kritiek op vreemde culturen/geloven en het verklaren dat deze allemaal gelijkwaardig zijn, leidt tot moreel nihilisme. Want dat is wat er gebeurd als je verwerpelijk gedrag, zoals b.v. discriminatie van vrouwen en homo’s, accepteert ten behoeve van culturele gelijkwaardigheid.
Ook laat Marres uitgebreid zien dat de methoden die aanhangers van het cultuurrelativisme gebruikt hebben om Fortuyn aan te vallen, verdacht veel weg hebben van de terreur tactieken van de totalitaire nazi’s. Deze cultuurrelativisten beweren dan wel te strijden tegen het fascisme maar het is juist Fortuyn die zich verzette tegen opkomende totalitaire opvattingen. Terwijl de cultuur relativisten de islam tegen elke kritiek willen beschermen, leverde Fortuyn juist kritiek op de uitwassen binnen de islam. Deze cultuurrelativisten beschermden daarmee de totalitaire opvattingen binnen de islam, waar geen ruimte wordt gelaten voor geloofsvrijheid en waar discriminatie van bijvoorbeeld vrouwen en homo’s de norm is. En dat waren nu precies die zaken waar Fortuyn zich tegen keerde.
Marres bekritiseert dan ook de opvatting van die genen die menen dat je de islam niet mag bekritiseren. Hij doet dit door te verwijzen naar onze eigen geschiedenis van godsdienst kritiek en door de vruchten te beschrijven die onze maatschappij daar nog steeds van plukt. Waarom zou men eigenlijk wel het christendom schaamteloos mogen bekritiseren, maar de islam niet? Het is juist hoog nodig dat er godsdienstkritiek plaats vindt, vooral uit de eigen groep. Het is dus veelzeggend dat PvdA Wethouder Ahmed Aboutaleb als volgt reageert op kritiek van Ayaan Hirsi Ali:
“Eerst uit de groep stappen, vervolgens stevig in het nest pissen en ook nog verwachten dat je als gesprekspartner volledig wordt geaccepteerd”
Daarmee laat Ahmed Aboutaleb, volgens Marres, dus zien dat hij duidelijk kiest voor de eigen moslim cultuur, waar afvalligheid en godsdienst kritiek verboden is. Hij is dus helemaal niet de open minded liberale moslim waar vele hem voor houden.
Iemand die wel pal stond voor de liberale waarden en vrijheid van meningsuiting, Pim Fortuyn, die werd gedemoniseerd: Hij was de nieuwe Musolinie, of zelfs Hitler. Hij is dan ook geëlimineerd, want laten we wel wezen, had dat ook niet indertijd met Hitler moeten gebeuren? Het is een schril contrast wat Marres ons laat zien.
Maar zelfs na deze demonisering en de executie van Fortuyn, zijn er nog steeds mensen die uit hetzelfde vaatje blijven tappen. Dit maal om Ayaan te bestrijden. Zo schreef Geert Mak het boekje “Gedoemd tot kwetsbaarheid” waarin hij leugens verspreidt als of zou Theo van Gogh een anti semiet zijn en de Film Submission van een zelfde orde zijn als de Goebbels Nazi propaganda film ‘De Ewige Jude’. Dit alles wordt door Marres weerlegd.
Maar hoewel inmiddels breed is aangetoond dat Mak’s boek lasterlijke leugens bevat, blijft Mak zijn boek in ongewijzigde vorm herdrukken en verkopen. Hij adverteert zelfs nog voor het boek (Het is zelfs in het Duits vertaald). Dat kan allemaal omdat Mak niet alleen staat in zijn hetze tegen Ayaan. De vijanden van de rede zijn talrijk, vooral bij het dagblad het NRC, aldus Marres.
Want hoe kan het bestaan dat Mak, maar ook de vele andere critici en demoniseerders veelvuldig anderen beschuldigen van nazi racisme, maar tegelijkertijd totaal zwijgen over het echt bestaande moslimse antisemitisme? Marres stelt dan ook terecht vast dat daarmee lieden als Mak, gewoon fellow travellers van een geloofsideologie zijn die overloopt van echt antisemitische nazi ideologie.
Zie ook de website van René Marres.
De aanvallen op Pim Fortuyn en Ayaan Hirsi Ali
en hun verdediging van westerse waarden
René Marres
ASPECt 2005
ISBN 90-5911-113-3
Prijs: klik hier
Andere website over dit boek:
Het Vrijevolk - Interview
Ayaan Hirsi Ali Weblog
Verwijzingen
In zijn boek verwijst Marres o.a. naar de volgende publicaties die ook op internet te lezen zijn:
Hafid Bouazza - Nederland is blind voor moslimextremisme
S.W. Cowenberg – De islamkritiek van Hirsi Ali
Paul Frentrop - De demonisering van Pim Fortuyn
Hans Jansen
Paul Steenhuis - We leven in Eurabië als we moslims niet kunnen sarren
Michael Stein - Antisemitisme (lezing)
Leon de Winter - Geloof en geweld
VN Rapport ‘Persoonlijke ontwikkeling in de Arabische landen’
Ook verwijst Marres naar de volgende (interessante) boeken:
Augustus Hans den Boef – Nederland seculier
Klaus D. Beekman & Ralf Gruttenmeier – De wet van de letter
Ian Buruma en Avishai Margalit - Occidentalisme, Het Westen in de ogen van zijn vijanden (Vertaling)
Siem Eikelenbook – Jihad in de polder
Afshin Ellian – Brieven van een pers
Sylvain Ephimenco – Het land van Theo van Gogh
Sebastiaan Haffner – Kanttekeningen bij Hitler en Churchill
Bernard Lewis – De crisis van de Islam (vertaling)
Irshad Manji – The trouble with islam today
Herman Philipse - Verlichtingsfundamentalisme
Salman Rushdie – De duivels verzen (vertaald)
Robert Spencer – Islam Unveiled
Robert Spencer – On ward Muslim Soldier
Betsy Uding (in Ayaan Hirsi Ali – Submission)
Van Gogh – Mijn favoriete graftak
Ibn Warraq – Why I am not a muslim
Paul Cliteur – Tegen de Decadentie
Multiculturalisten en Demoniseerders
Marres bespreekt en/of citeert o.a. de volgende demoniseerders:
Hoofdredactie NRC, Jan Blokker, Bart Tromp, Bas Oudshoorn (VVD Voorzitter), Matty Verkamman, Thom De Graaf, Marcel van Dam, Geert Mak, Kader Abdolah, Francisco van Jole, Frits Abrahms, Anil Ramdas, Ed van Thijn en Bas Heijnen.
Verder komen o.a. aan bod de volgende multiculuralisten:
Hans Westra (Directeur Anne Frank Stichting), Ahmed Aboutaleb, Els Borst en Maarten van Rossem.
Labels: nederlandstalig, nederlanse politiek
» Lees verder
Geschreven door Ferdy :: Link :: Reageer
03 april 2006
Neoconservatism: why we need it
Douglas Murray
De Social Afairs Unit in het Verenigd Koninkrijk heeft in 2005 dit boek van schrijver en politiek journalist Douglas Murray uit gegeven en deze zomer verschijnt het ook bij Encounter books in de Verenigde Staten. In zijn nieuwste boek beschrijft Murray hoe de relatief nieuwe politieke stroming, het neoconservatisme, ook het conservatisme in Europa nieuw leven kan in blazen. Een stroming die een daadkrachtig tegenwicht kan bieden tegen het relativisme en het daar uit voortkomende nihilisme.
Hij begint zijn boek met een uitleg over de filosofische grondslag van het neoconservatisme. De Filosoof Leo Straus wordt door vele gezien als de grondlegger van de neoconservatieve overtuiging. Vervolgens hebben Allan Bloom en Irving Kristol, beide leerlingen van Straus, deze ideeën verder gepopulariseerd in enerzijds de wetenschap en anderzijds de politiek.
Het neoconservatisme is eigenlijk geboren in verzet tegen het in hun ogen falende huidige liberalisme. Dat was ook toen al door het relativisme geperverteerd en kon daardoor niet eens meer totalitaire systemen, zoals die bestonden in de communistische landen veroordelen. De liberalen gaan niet meer uit van het klassieke mensbeeld, zoals de Grieken dat hadden, maar van een verbeterbare mens. Verbeterbaar door de staat. De neoconservatief daar in tegen, gaat uit van het klassieke mensbeeld, waarin de imperfecte mens een vaste realiteit is, die door geen staat of systeem wezenlijk veranderd kan worden.
Na deze theoretische basis van het neoconservatisme beschreven te hebben, beschrijft Murray de politieke invloed van neoconservatisme in de praktijk. Dat begon eigenlijk al voor Ronald Reagan, een president die ook, net als de huidige neoconservatieven, koos voor morele helderheid. Het was dan ook Reagan die een eind maakte aan de relativistische tirannie van dat moment, door de sovjetunie “het rijk van het kwaad” te noemen. Ook laat Murray ons kennis maken met de lange rij van invloedrijke neocons die met hun ideeën al lang voor 9/11 aan invloed aan het winnen waren. Dat is eigenlijk niet vreemd, want het zijn de neocons die een alternatief voor de post koude oorlog wereld hebben geformuleerd, terwijl de Amerikaanse liberalen en de gehele Europese elite geteisterd worden door een slaafse passiviteit.
Ook neemt Murray het relativisme nader onder de loep. Hij beschrijft hoe het relativisme vaak vermomd gaat als politiek correctheid en hoe vele er al voor hebben gewaarschuwd dat het relativisme tot nihilisme leidt. Het is een denkwijze waardoor de vrije liberale samenleving geen weerstand meer kan bieden aan haar vijanden.
In het derde hoofdstuk bespreekt Murray het verband tussen relativisme en de oorlog in Irak. Het biedt een goed perspectief op de oorlog tegen het terrorisme en hoe de Europese oppositie daar tegen ageert. Het laat het nihilisme van deze tegenstanders van de oorlog zien, maar ook de leugenachtige tweeslachtigheid van de media en het opportunisme van politici die beter weten. Zoals socialistische premier Schroeder in Duitsland, die zelfs doelbewust leugens verspreidt, of zoals de Fransen die gewoon geld aan de vijand verdienen. Deze gehele beweging noemt hij een tegen cultuur (counter culture) die hol en leeg is. Zelfs zij die zich de rol opnemen van moreel scheidsrechter, ontbreekt het aan kennis of verantwoordelijkheid, ook zij zijn hol en nihilistisch.
Murray beschrijft hoe het dogmatische relativisme de oorzaak van dit nihilisme is en dat dit zelfs de huidige status-quo is die hoognodig doorbroken moet worden:
“Many people seem to think we live in an age in which nothing is sacred. That is not true – twenty first century Britain has a fantastically lengthy bible of things deemed untouchable. It is time that these newly invented taboos were eradicated” (P.151)
Maar daarvoor moet de politieke elite eerst een paar stappen ondernemen. In het verenigd koninkrijk is net als in Nederland de politiek elite een conformistisch geheel geworden, waarin nog maar weinig contrasterende meningen zijn. Alle politieke partijen zijn in feite sociaal democratische geworden en daar moeten we hoognodig van af:
“… conservatives must firstly get away entirely from the European social-democrat philosophy by which, in return for providing, the citizen with a good life, the state presumes to have the right to all of a citizens money generously allowing him to return a portion.” (P. 153)
Hij pleit dan ook voor een beperkt overheid waarbij het afgelopen is met de vele rechten zonder plichten:
“… the era of rights without responsibilities must end. The present generation has done nothing to earn the rights it believes it possesses, and further more it remains ignorant of the origins of those rights.” (P. 167)
Over de multiculturele politieke correctheid die het onmogelijk maakt om het terrorisme en buitenlandse vijandigheden te bestrijden zegt hij het volgende:
“To care more for an ideal than for a population is strangely reminiscent of a political creed that had been presumed dead” (P. 171)
Het mag duidelijk zijn dat Murray zich geen blad voor de mond neemt als hij de neoconservatieve overtuiging beschrijft en verdedigd. Hij ziet het neoconservatisme als een oplossing voor de crisis in Europa en voor de conservatieve politieke partij in het verenigd koningrijk in het bijzonder. Opmerkelijk is wel dat Murray die de buitenland politiek van Bush volop lijkt te steunen uitgebreid Fukuyama citeert en dat terwijl Fukuyama nu juist een neoconservatief is die zich heeft afgekeerd van de neoconservatieve buitenland politiek van president Bush (zie ook Fukuyama’s nieuwste boek: America at the crossroads: Democracy, Power, and the neoconservative legacy). Maar goed laten we het er op houden dat dit ook meteen Murray’s stelling aan het begin van het boek illustreert dat het neoconservatisme een veelzijdige beweging is, zonder gezamenlijk manifest.
Het is een fraai geschreven boek dat vlot wegleest en veel inzicht verschaft in het neoconservatisme en deze ook inpast in de hedendaagse politiek van Europa. Een aanrader. Moge vele Nederlandse politici er hun voordeel mee doen.
Neoconservatism: why we need it
Douglas Murray
ISBN 1-904863-05-1 (UK edition 2005)
ISBN 1594031479 (US edition June 2006)
Anderen over dit boek:
Commentary Magazine - Britain’s Neoconservative Moment
Melanie Philips – Review (6 maart 2006)
Conservativehome.com - A burning clarity amongst the beige (februari 2006)
Asharq alawsat - Amir Taheri (januari 2006)
Institute of Economic Affairs (december 2005)
New Statesman - John Lloyd (december 2005)
“Required reading for all conservatives” -- Roger Scruton
“Conservatism is lost in crisis - Douglas Murray brilliantly defines the way out.” -- William Shawcross
“At last! The Right’s answer to Michael Moore. Argued point by hard-fought point, Murray makes an unanswerable case. Anti-anti-Americanism has never had a more doughty champion. Tough, unambiguous and sane...” -- Andrew Roberts
Artikelen van Douglas Murray:
Speech die hij hield op de WLPF Islam conferentie in Denhaag - What are we to do about Islam? (maart 2006)
Sunday Times - We should fear Holland’s silence (februari 2006)
The New Criterion - Targetted Jihad in The Netherlands (januari 2006)
Frontpage Magazine - Conservative Philosophers Rising (augustus 2005)
The NY Sun – Get them first (julie 2005)
SAU - The Need for a British Neoconservatism (januari 2005)
Douglas Murray @ opendemocracy.net
Douglas Murray @ The Social Affairs Unit
Neoconservatieve boeken in het Nederlands
In zijn boek verwijst Douglas Murray naar diverse boeken, sommige boeken zijn zelfs in het Nederlands vertaald. Wie nog meer neoconservatieve inspiratie wil opdoen hoeft dus niet perse in het Engels te lezen:
Robert Kagan – De Balans van de macht (ISBN 9023414896)
Een kort en duidelijk boekje over de verschillen tussen Europa en Amerika.
Donald Kagan - De Peloponnesische oorlog (ISBN 9050186130)
De vader van Robert Kagan laat u kennis maken met een belangrijke klassieker die voor vele neoconservatieve nog steeds als wijze les wordt gezien.
Allan Bloom - De gedachteloze generatie (Het Spectrum 1988, ISBN 90-274-1918-3)
Deze vertaling van "The Closing of the American Mind" is een neoconservatieve klassieker, maar is alleen nog te koop in het engels. Maar in de bibliotheken is hij nog wel te vinden en soms wordt hij ook nog 2e hands aangeboden.
Labels: engelstalig, politiek
» Lees verder
Geschreven door Ferdy :: Link :: Reageer
Bookmark
